ایمان (مفردات‌نهج‌البلاغه)ایمان یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای تسلیم شدن توام با اطمینان خاطر می‌باشد که در بیان حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص کلمات رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در مورد ایمان بکار رفته است. ۱ - مفهومشناسیایمان به تسلیم شدن توام با اطمینان خاطر، گفته می‌شود. لذا باور و یقین، به تنهایی ایمان نیست؛ بلکه تسلیم شدن به یقین، ایمان است. به‌همین جهت خدای تعالی درباره‌ی قوم فرعون فرموده است: «وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَیْقَنَتْها اَنْفُسُهُمْ.» ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل کرده که فرمود: «لا یستقیم ایمان عبد حتی یستقیم قلبهو لا یستقیم قلبه حتی یستقیم لسانه.» • این لفظ و مشتقاتش در موارد متعدّدی در «نهج البلاغه» بکار رفته است. همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در حدیثی می‌فرماید: «انّ الایمان یبدو لمظة فی القلب کلّما از داد الایمان ازدادت اللّمظة؛ ایمان مانند: نقطه سفیدی در قلب آشکار می‌شود، هر قدر ایمان زیاد شود آن نقطه وسیعتر می‌گردد.» این کلمه دلالت دارد بر این‌که ایمان جوهر است، نه عرض! لذا در اخبار برزخ در کتاب کافی نقل شده است که ایمان و عقیده در قبر مجسّم شده و بر انسان عرضه می‌شود. ۳ - پانویس۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ایمان»، ص۸۱. |